چرا کودکان به ما دروغ می‌گویند؟

گاهی اوقات کودکان فقط به خاطر اجتناب از موقعیت‌ های سخت از دروغ استفاده می کنند؛ گاهی دروغ ها کاملاً خیالی هستند، و گاهی اوقات نیز دروغ‌ گفتن جنبه ای اجتماعی به خود می گیرد.

در موارد بالا به ترتیب با تحول کودکان نیز دروغ ها شکل و شمایل متفاوتی به خود می گیرند:

دروغ های نوع اول؛ یعنی دروغ هایی که کودکان برای انجام ندادن کاری و اساساً به خاطر سختی یک کار از آن ها استفاده می کنند. این نوع دروغ ها مختص سنین نوپایی است.
در این سنین کودکان ایده ای در مورد نادرست بودن کارشان ندارند. در این جور مواقع تنبیه نباید اتفاق بیافتد. مهم است که فقط فرزن ما در مورد ماجرایی که افتاده است کمی آگاهی پیدا کنند. در این دوره نباید حس مقصربودن را در کودک ایجاد کرد؛ این دروغ برای کودکان صرفاً یک مفهوم اجتنابی دارد.

دروغ نوع دوم؛ کودکان در این نوع دروغ براساس داستان های خیالی خود دروغی را می سازند و سعی می کنند جهان خود را با جهان بیرون منطبق کنند. به عبارت دیگر آن ها از دروغ های خیالی یا هیولایی استفاده می کنند. این دروغ ها مخصوص سنین پیش دبستانی است.
این نوع دروغ ها می توانند نوعی بازی برای بچه ها باشند. اگر فرزندان ما توانستند با این دروغ های خیالی هم چنان تعاملات خودشان را با ما حفظ کنند جای هیچ نگرانی وجود ندارد؛ آن ها تنها می خواهند میزان واقعیت تخیلات خود را در محیط واقعی امتحان کنند.

دروغ نوع سوم؛ در این مرحله نیز، دروغ ها شکلی واقعی به خود می گیرند؛ به طوری که کودکان سنین دبستانی برای آزار ندیدن دیگران مجبور می شوند این نوع دروغ ها را بیان کنند. مثال های دیگری هم وجود دارد؛ مثل اینکه فرزند ما به دروغ بگوید که لباس دوستش خوش طرح و زیباست. در این مثال فرزندان ما دوست ندارند دیگران را ناراحت کنند.
جایی که باید نگران دروغ گویی فرزند خود باشیم جایی است که فرزند ما به خاطر تحمل فشار و استرس و فرار از آن مجبور به دروغ گویی می شوند؛ به عنوان مثال ممکن است فرزند ما به خاطر فشار درس ریاضی به دروغ بگوید که تکلیف ریاضی ندارد یا فرزند ما پس از شکستن ظرف شیشه ای برای اینکه نمی خواهند ما را ناراحت کند و احتمالاً از ترس از تنبیه فرار کنند مجبور به دروغ گویی می شوند.

با ما همراه باشید:
مرکز خدمات روانشناسی همپای کودک
hampayekoodak@
021-46013879
021-46046588