«زیاد نمی‌تونه پای درساش بشینه، همه‌اش دوست داره بره بازی کنه… می‌ترسم تمرکزش مشکل داشته باشه...».  جمله‌هایی مانند این را از والدین زیاد می‌شنویم، نگرانی‌هایی درباره‌ی توانمندی فرزندشان در تمرکز و توجه. اگر والدین اطلاعات محدودی داشته باشند، نگرانی آن‌ها بیشتر می‌شود و ممکن است خونسردی خود را از دست بدهند: محدودیت‌های ناگهانی در نظر بگیرند، رفتار‌هایشان را در لحظه تغییر دهند، یا با فرزند خود سخت‌گیرانه‌تر رفتار کنند. اما وقتی نگران توانایی توجه فرزندمان هستیم، به چه نکاتی باید توجه کنیم؟ اصلاً چه زمانی جای نگرانی وجود دارد؟