۶ راه برای تقویت خوش بینی در کودکان

به نظر شما چطور می‌توانیم کودکانی خوش بین تربیت کنیم؟ بچه‌هایی که نیمه‌ی پر لیوان را می‌بینند بهتر با چالش‌های زندگی کنار می‌آیند و به افراد شادتری تبدیل می‌شوند. ما در این مطلب ۶ راه برای پرورش خوش بینی در کودکان آماده کرده‌ایم.

دلایل بسیار زیادی برای پرورش خوش بینی در کودکان وجود دارد که شامل آثار مثبت بلند مدت بر بهزیستی جسمی و روانی کودک می‌شوند (می‌دانستید احتمال بیشتری وجود دارد که افراد خوش بین بیش از ۱۰۰ سال عمر کنند؟). ولی چطور می‌توان کودکی خوش بین پرورش داد؟ ابتدا با این ۶ تمرین شروع کنید و آثار مثبت آن را بر روی اهالی خانه خود ببینید.

• گله و شکایت کردن را تمام کنید

تمرکز بر روی افکار منفی و ناکامی‌ها، یک نوع بدبینی رایج است. هرچه بیشتر از مشکلات مالی و سختی‌های محل کار خود شکایت کنید، احتمال بیشتری وجود دارد که فرزندتان هم این رفتار را یاد بگیرد. در عوض، در مورد مسائلی که خوب پیش رفته‌اند صحبت کنید؛ (مثلا: من امروز سر کار از پس به موضوع خیلی مهم براومدم، یا من امروز با مامور اداره پست یه ملاقات خیلی خوب داشتم). پیشنهاد می‌کنیم بازی «گلُها و خارها» را امتحان کنید. به این ترتیب که در پایان روز تمام اعضای خانواده در کنار هم جمع شوید، هر کس در مورد بهترین و بدترین اتفاق آن روز صحبت کند. به جای اینکه از اتفاقات بد ناله و شکایت کنید، هدف این است که بر روی موارد مثبت تمرکز کنید. در نهایت هم می‌توانید امیدواری خود را نسبت به اتفاقات خوب فردا با یکدیگر، شریک شوید.

• انتظارات بالایی داشته باشید

بجه‌ها به صورت خود به خود با نگرش خوش‌بینانه‌ی «من می‌توانم» بزرگ نمی‌شوند مگر آنکه این فرصت را داشته باشند تا ارزش خود را اثبات کنند. اگر به بچه‌ها اعتماد کنید و اجازه دهید خودشان کارهایشان را انجام دهند، احساس توانمندی پیدا می‌کنند. کارها و مسئولیت‌هایی که به آنها می‌سپارید باید متناسب با سن آنها باشد، برای مثال کودک ۲ ساله می‌تواند اسباب‌بازی‌هایش را خودش بردارد، کودک ساله می‌تواند لباس‌های کثیفش را در سبد لباس‌ها بگذارد، کودک ۴ ساله می‌تواند بشقاب‌ها را تا سینک ظرفشویی ببرد، کودک ۵ ساله می‌تواند سطل زباله را خالی کند و کودک ۶ ساله می‌تواند لباس‌های خشک شده را جمع کند.

• بچه‌ها را تشویق کنید دست به ریسک‌های منطقی و قابل قبول بزنند

یکی از چالش‌هایی که همه‌ی ما با آن درگیر هستیم، میزان مراقبت از بچه‌هایمان در برابر آسیب‌های احتمالی است. اگر فرزند شما در زمین بازی در مقایل دوستانش از یک وسیله بیفتد و یا بخواهد در مسابقات اسکی روی یخ شرکت کند در حالی‌که اصلا بلد نیست اسکیت بازی کند، حتما برایش خجالت‌آور است و طبیعی است که شما بخواهید از کودکتان در برابر چنین مواردی، مراقبت کنید. اما اگر بخواهید مانع از انجام چنین فعالیت‌هایی در او شوید به این دلیل که او کمتر از دیگران در این موارد مهارت دارد، باعث می‌شوید که اعتماد به نفسش کمتر شود و بدبینی را در او تشویق می‌کنید.

متخصصان در این مورد که چقدر دور بودن از والدین به رشد کودک کمک می‌کند، همواره بحث می‌کنند. به مهدکودک فرزندتان اجازه دهید که کودکتان تنهایی در حیاط بازی کند و یا همراه مدرسه با اردو برود. در گذر زمان، اجازه دهید که کودکتان ریسک‌های بزرگتری کند، مثلا در محیط امن ورزشگاه، صخره‌نوردی کند و یا به سفر برود و کمپ کند. مطمئنا شما هم نمی‌خواهید که فرزندتان از امتحان کردن چیزهای جدید بترسد. قطعا اگر به خانه بیاید و بگوید «مامان، من تونستم انجامش بدم» خوشحال‌تر می‌شوید.

• پیش از آنکه واکنشی نشان دهید، کمی تامل کنید

فرض کنید امروز دخترتان با چشمانی گریان از مدرسه به خانه بیاید وبه شما بگوید یکی از همکلاسی‌هایش در مقابل جمع به او گفته چاق و باعث مسخره شدنش شده. واکنش ابتدایی شما در آن لحظه چیست؟ شاید بخواهید به والدین آن دختر زنگ بزنید و از آنها بخواهید مانع رفتارهای ناپسند فرزندشان شوند. اما کافی‌ست کمی تامل کنید و به این موضوع بیندیشید که فرزند شما، نه فقط امروز، بلکه برای همیشه نیاز دارد تا یاد بگیرد از خودش دفاع کند. پس رفتار درست چیست؟ برای مثال می‌توانید به کودکتان یاد بدهید تا خودش به همکلاسی‌اش بگوید: «من چاق نیستم و تو هم باید بدانی مسخره کردن دیگران هرگز کار خوبی نیست». در واقع آنچه که مهم است این است که شما بتوانید جلوی تمایلتان برای قهرمان و نجات‌دهنده‌ی زندگی فرزندتان بودن را بگیرید و اجازه دهید خودش بتواند بر زندگی‌اش کنترل داشته باشد.

وقتی که کودکتان مشغول درست کردن پازل است و برای گذاشتن یک قطعه از پازل‌ها زمان زیادی تلاش می‌کند، قطعا خیلی راحت‌تر است که به کمکش بروید و پازل را با هم کامل کنید. اما اگر اجازه دهید کودکتان بدون کمک شما مسائلش را حل کند، باعث می‌شوید احساس کند در زندگی دستاوردهایی داشته و او را نسبت به موفقیت دوباره‌اش در آینده، خوش بین می‌سازید.

• کوشش و تقلایش را بپذیرید

گاهی کودکان، زمانی که از تکالیف مدرسه خسته می‌شوند و نمی‌توانند آنها را انجام دهند، با ناامیدی ناله می‌کنند که: «من ریاضیم خیلی بده»، «من باهوش نیستم»، «من نمیتونم نقاشی بکشم» و... . متسفانه گاهی یک شکست کوچک می‌تواند برای بچه‌ها کافی باشد تا از آن یک نتیجه‌گیری کلی و دائمی کنند.

برای جلوگیری از این موضوع، سعی کنید دیدگاه فرزندتان را تغییر دهید. برای اینکه افکارش را بیشتر مثبت کنید، سعی کنید برای مثال اینچنین با او صحبت کنید: «هر ورزش جدیدی در شروع سخت به نظر میاد»، «من میدونم که تا الان نتونستی انجامش بدی، ولی مطمئنم از پسش برمیای» واجازه دهید او بداند که تنها نیست «خیلی از بچه‌‌های کلاس مثل تو از اینکه نتونستن این کار رو انجام بدن احساس ناامیدی میکنن» یا «منم وقتی میخواستم جمع و تفریق ریاضی رو انجام بدم، اولش برام خیلی سخت بود». سعی کنید با یادآوری سایر مهارت‌هایی که در آنها عملکرد خیلی خوبی داشته، او را امیدوار نگه دارید. «یادت میاد اوایل بلد نبودی بخونی و چقدر برای یاد گرفتنش تلاش کردی. اینم یاد میگیری».

• صادق باشید

تصور کنید از محله‌ای به محله‌ای جدید نقل مکان کرده‌اید و کودکتان مدام برای اینکه دوستانش را از دست داده و هنوز با کسی دوست نشده، به شما ناله می‌کند. ممکن است شما بخواهید او را دلداری بدهید و بگویید: اشکالی ندارد، به زودی وقتی همه متوجه اخلاق‌های خوب تو شوند، با تو دوست می‌شوند. اما شاید بهتر باشد به او امید واهی ندهید. خیلی وقت‌ها اینکه به بچه‌ها قول دهید اوضاع همه چیز خیلی خوب و عالی می‌شود، دقیقا نتیجه‌ای برعکس می‌دهد. «خوش بینی در کودکان بیش از تفکر مثبت، به واقع بینی نیاز دارد. به این ترتیب کودکتان هم آمادگی مواجهه با حقایق زندگی را پیدا می‌کند.

در مورد مثال نقل مکان به محله‌ای جدید، خوب است فرزندتان یاد بگیرد که دوست‌یابی فرایندی زمان‌بر است. به این ترتیب او هم یاد می‌گیرد که باید برای پیدا کردن دوست‌های جدید، مرحله به مرحله تلاش کند.

فرزندان ما نیاز دارند برای داشتن زندگی سالم‌تر و خوش‌‌بینانه‌تر مهارت‌های مختلفی را آموزش ببینند. ما در موسسه‌ی همپای کودک، با طراحی کارگاه مهارت‌های زندگی سعی داریم که کودکانمان را در این زمینه توانمند سازیم. شما می‌توانید برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد این گارگاه، اینجا کلیک کنید.

این مطلب از سایت www.parents.com تهیه شده است.